کامپوزیت دندان

رزین های کامپوزیت دندانی بهتر است به عنوان “کامپوزیت های مبتنی بر رزین” یا به سادگی “رزین های پر شده” شناخته شوند سیمان های دندانی ساخته شده از رزین های مصنوعی هستند. رزین‌های مصنوعی به‌عنوان مواد ترمیم‌کننده تکامل یافته‌اند، زیرا نامحلول، ظاهری شبیه دندان خوب، غیر حساس به کم‌آبی، آسان برای دستکاری و ارزان‌قیمت بودند. رزین های کامپوزیتی معمولاً از Bis-GMA و سایر مونومرهای دی متاکریلات (TEGMA، UDMA، HDDMA)، یک ماده پرکننده مانند سیلیس و در بیشتر کاربردها، یک آغازگر نوری تشکیل شده اند. دی متیل گلیوکسیم نیز معمولا برای دستیابی به خواص فیزیکی خاصی مانند قابلیت جریان یافتن اضافه می شود. تنظیم بیشتر خواص فیزیکی با فرمول‌بندی غلظت‌های منحصربه‌فرد هر جزء به دست می‌آید.

بسیاری از مطالعات، طول عمر کمتر ترمیم های کامپوزیت مبتنی بر رزین را با طول عمر ترمیم های آمالگام نقره جیوه مقایسه کرده اند. بسته به مهارت دندانپزشک، ویژگی های بیمار و نوع و محل آسیب، ترمیم های کامپوزیت می توانند ماندگاری مشابه ترمیم های آمالگام داشته باشند. در مقایسه با آمالگام، ظاهر ترمیم های کامپوزیت مبتنی بر رزین بسیار برتر است.

به طور سنتی، کامپوزیت های مبتنی بر رزین توسط یک واکنش گیرش شیمیایی از طریق پلیمریزاسیون بین دو خمیر تنظیم می شوند. یک خمیر حاوی یک فعال کننده (نه آمین سوم، زیرا باعث تغییر رنگ می شود) و دیگری حاوی یک آغازگر (بنزوئیل پراکسید) است. واحدهای نورگیر از نور ماوراء بنفش برای تنظیم مواد استفاده کردند، با این حال این روش عمق درمان محدودی داشت و خطر بالایی برای بیماران و پزشکان داشت.بنابراین، واحدهای درمان نور ماوراء بنفش بعداً با سیستم‌های نوری مرئی جایگزین شدند که از کافورکینون به عنوان آغازگر نور استفاده می‌کردند.

دوره سنتی

در اواخر دهه 1960، رزین های کامپوزیتی به عنوان جایگزینی برای سیلیکات ها و رزین های پر نشده معرفی شدند که اغلب توسط پزشکان در آن زمان استفاده می شد. رزین‌های کامپوزیت کیفیت‌های برتری را نشان می‌دهند، زیرا خواص مکانیکی بهتری نسبت به سیلیکات‌ها و رزین‌های پر نشده داشتند. رزین های کامپوزیت نیز از این نظر مفید هستند که رزین به شکل خمیری ارائه می شود و با فشار مناسب یا تکنیک درج حجیم، کار بالینی را تسهیل می کند. عیوب رزین‌های کامپوزیت در این زمان این بود که ظاهر ضعیف، سازگاری حاشیه‌ای ضعیف، مشکل در پرداخت، مشکل در چسبیدن به سطح دندان و گاهی اوقات از دست دادن فرم آناتومیکی آنها وجود داشت.

در سال 1978، سیستم های میکروپر شده مختلف به بازار اروپا معرفی شد. این رزین‌های کامپوزیت جذاب بودند، زیرا می‌توانستند سطحی فوق‌العاده صاف در هنگام اتمام داشته باشند. این رزین‌های کامپوزیت میکروپر شده همچنین پایداری رنگ بالینی بهتر و مقاومت بالاتر در برابر سایش را نسبت به کامپوزیت‌های معمولی نشان دادند که ظاهری شبیه به بافت دندان و همچنین اثربخشی بالینی آن‌ها را مطلوب می‌کرد. با این حال، تحقیقات بیشتر یک ضعف پیشرونده در ماده را در طول زمان نشان داد که منجر به ترک‌های ریز و از دست دادن مواد پله مانند در اطراف حاشیه کامپوزیت شد. در سال 1981، کامپوزیت‌های ریزپر شده با توجه به حفظ حاشیه‌ای و سازگاری به‌طور قابل‌توجهی بهبود یافتند. پس از تحقیقات بیشتر، تصمیم گرفته شد که این نوع کامپوزیت را می توان برای اکثر ترمیم ها به شرط استفاده از تکنیک اسید اچ و استفاده از یک عامل پیوند استفاده کرد.

ساختار شیمیایی که دارای دو گروه قابل پلیمریزاسیون است، مستعد تشکیل یک پلیمر شبکه ای است که در ترمیم های دندانی استفاده می شود.

روش و کاربرد بالینی

رزین های کامپوزیتی امروزی دارای انقباض پلیمریزاسیون کم و ضرایب انقباض حرارتی پایینی هستند که به آنها اجازه می دهد تا به صورت فله ای قرار گیرند و در عین حال سازگاری خوبی با دیواره های حفره داشته باشند. قرار دادن کامپوزیت نیاز به توجه دقیق به رویه دارد یا ممکن است زودتر از موعد شکست بخورد. دندان باید در حین قرار دادن کاملاً خشک نگه داشته شود وگرنه رزین احتمالاً به دندان نمی چسبد. کامپوزیت ها در حالی که هنوز در حالت نرم و خمیر مانند قرار می گیرند، قرار می گیرند، اما هنگامی که در معرض نور با طول موج آبی مشخص (معمولاً 470 نانومتر  قرار می گیرند، پلیمریزه می شوند و در پرکننده جامد سخت می شوند. سخت شدن تمام کامپوزیت چالش برانگیز است، زیرا نور اغلب بیش از 2-3 میلی متر به داخل کامپوزیت نفوذ نمی کند. اگر مقدار بیش از حد ضخیم کامپوزیت در دندان قرار داده شود، کامپوزیت تا حدی نرم باقی می‌ماند و این کامپوزیت نرم پلیمریزه نشده در نهایت می‌تواند منجر به شستشوی مونومرهای آزاد با سمیت بالقوه و/یا نشت مفصل باند شده منجر به آسیب‌شناسی دندانی مکرر شود. دندانپزشک باید کامپوزیت را در یک پرکردگی عمیق در فواصل متعدد قرار دهد و قبل از افزودن قسمت بعدی، هر بخش 2 تا 3 میلی متری را به طور کامل خشک کند. علاوه بر این، پزشک باید مراقب باشد که نیش پرکننده کامپوزیت را تنظیم کند، که انجام این کار ممکن است دشوار باشد. اگر پر کردن بیش از حد زیاد باشد، حتی به مقدار کمی، می تواند منجر به حساسیت جویدن روی دندان شود. یک کامپوزیت مناسب، راحت، ظاهر خوب، قوی و بادوام است و می تواند 10 سال یا بیشتر دوام بیاورد.

مطلوب ترین سطح برای یک رزین کامپوزیت را می توان توسط دیسک های اکسید آلومینیوم تهیه کرد. به طور کلاسیک، آماده سازی های کامپوزیت باید دارای نقاط احتباس به طور کامل در عاج باشد. برای قرار دادن رزین کامپوزیت از سرنگ استفاده شد زیرا امکان به دام افتادن هوا در یک ترمیم به حداقل رسیده بود. تکنیک‌های مدرن متفاوت هستند، اما حکمت مرسوم بیان می‌کند که از آنجایی که به دلیل استفاده از پرایمرهای عاج در اواخر دهه 1990، افزایش زیادی در استحکام باندینگ وجود داشته است، به احتباس فیزیکی به جز در شدیدترین موارد نیازی نیست. پرایمرها به فیبرهای کلاژن عاج اجازه می دهند تا در رزین “ساندویچ” شوند و در نتیجه یک پیوند فیزیکی و شیمیایی برتر پرکننده با دندان ایجاد شود. در واقع، استفاده از کامپوزیت در زمینه دندانپزشکی بسیار بحث برانگیز بود تا اینکه فناوری پرایمر در اواسط تا اواخر دهه 1990 استاندارد شد. حاشیه مینای یک آماده سازی رزین کامپوزیت باید به منظور بهبود ظاهر و در معرض دید قرار دادن انتهای میله های مینا در برابر اسیدپاشی، اریب باشد. روش صحیح اچینگ مینا قبل از قرار دادن ترمیم رزین کامپوزیت شامل اچ با اسید فسفریک 30 تا 50 درصد و شستشوی کامل با آب و خشک کردن فقط با هوا است. در آماده سازی حفره برای ترمیم با رزین کامپوزیت همراه با تکنیک اسید اچ، تمام زوایای سطح حفره مینا باید زوایای مات باشند. موارد منع مصرف کامپوزیت شامل وارنیش و اکسید روی-اوژنول است. رزین های کامپوزیتی برای ترمیم های کلاس II به دلیل سایش اکلوزالی بیش از حد در دهه 1980 و اوایل دهه 1990 نشان داده نشدند. تکنیک‌های باندینگ مدرن و عدم محبوبیت فزاینده مواد پرکننده آمالگام، کامپوزیت‌ها را برای ترمیم‌های کلاس II جذاب‌تر کرده است. نظرات متفاوت است، اما کامپوزیت دارای طول عمر و ویژگی های سایش کافی برای استفاده در ترمیم های کلاس II دائمی در نظر گرفته می شود. اینکه آیا مواد کامپوزیتی به همان اندازه دوام می‌آورند یا خواص نشتی و حساسیت مشابهی در مقایسه با ترمیم‌های آمالگام کلاس II دارند، در سال 2008 مورد بحث قرار گرفت.

رزین کامپوزیت دندان.

مانند سایر مواد کامپوزیت، یک کامپوزیت دندانی معمولاً از یک ماتریس الیگومری مبتنی بر رزین، مانند بیسفنول A-گلیسیدیل متاکریلات (BISGMA)، دی متاکریلات یورتان (UDMA) یا پلی سرام نیمه کریستالی (PEX) و یک پرکننده معدنی تشکیل شده است. به عنوان دی اکسید سیلیکون (سیلیس). بدون پرکننده، رزین به راحتی سائیده می شود، انقباض بالایی از خود نشان می دهد و گرمازا است. ترکیبات به طور گسترده ای متفاوت است، با مخلوط های اختصاصی رزین ها که ماتریکس را تشکیل می دهند، و همچنین شیشه های پرکننده مهندسی شده و سرامیک های شیشه ای. پرکننده به کامپوزیت استحکام بیشتر، مقاومت در برابر سایش، کاهش انقباض پلیمریزاسیون، شفافیت بهبود یافته، فلورسانس و رنگ و کاهش واکنش گرمازا در پلیمریزاسیون می دهد. همچنین باعث می شود کامپوزیت رزین با افزایش مدول الاستیک شکننده تر شود.پرکننده های شیشه در چندین ترکیب مختلف یافت می شوند که امکان بهبود خواص نوری و مکانیکی ماده را فراهم می کند.